1. |
Μπαλόνι
04:10
|
|||
|
Πάνω απʼ τα μαλλιά της κρέμεται ενας ήλιος
Ένα μπλε μπαλόνι κάτω απʼ την καρδιά της
Πάνω απʼ τα μαλλιά της βγαίνει το φεγγάρι
Φάνηκε η σκιά της στο ψηλό μπαλκόνι.
Κάτω απʼ τη σκιά της, ένα μπλε μπαλόνι
Χάθηκε ο ήλιος μέσα στα μαλλιά της
Κρέμεται ένα πτώμα πάνω απʼ το κορμί της
Είδα λίγο ήλιο μες στα κόκαλά της, πέρα απʼ την πληγή της.
Κι ένα μπλε μπαλόνι να περνάει σαν μέρα πάνω απʼ τα μαλλιά της.
Κι ένα μπλε μπαλόνι να περνάει σαν μέρα πάνω απʼ τη ζωή της.
|
||||
2. |
Γυναίκες
04:51
|
|||
|
Από την τόση τσάμπα θλίψη
που τις φορτώσαμε με βία
το ‘παν κατόρθωμα να στάζει
ανάμεσα στα δυο τους πόδια
κάτι που μοιάζει μʼ ευτυχία
Ο πόνος δέρμα δε διαλέγει
μονάχα στέκει μες στα μάτια
όσων αδιάφορα ξεσκίσαν
από ντροπή κι απελπισία
της μαύρης ηδονής τη χάντρα
Σήμερα μάνα πια δεν έχουν
βυζαίνουν μόνο στα όνειρά τους.
Ρουφάν τα στήθια με μανία τόση,
που ανοίχτηκε η πληγή
ως και στʼ αγέννητα παιδιά τους.
Και βλέπω το Θεό μπροστά μου
βουβά να σκύβει με λαγνεία
απʼ τον ψηλό γυναικωνίτη
καθώς του τρέχει από τα σκέλια
όλου του κόσμου η δυστυχία.
|
||||
3. |
Πέτρες
04:45
|
|||
|
Θα ρίξω μια πέτρα μακριά κι όπου φτάσει
Μιας κι εχω ξεχάσει πώς να την κρατώ
Στο δρόμο το πλήθος κοιτά σαστισμένο
τον μεσα μου ξένο. Κοιτάζω κι εγώ.
Με βία του κορμιού μου τα σπλάχνα θα σκίσω
μπας κι αποφασίσω πως είμαι νεκρός
Στο δρόμο οι γέροι πατάνε το χιόνι
Ποιός τάχα κρυώνει, ποιός λιώνει σκυφτός;
Ωστόσο φοβάμαι οτι ακόμα μιλάμε
για το γνώριμο τέρας, ξανά και ξανά
Με ήθος οικείο, από αγκάθια και κρύο
στενεύουν οι δρόμοι στη γειτονιά
Θα ψάξω μια πέτρα μεγάλη σαν σπίτι
(λες αυτό να μας λείπει βαθειά τελικά; )
Και μόλις την πιάσω στα δυό μου τα χέρια
θα αφήσω το βάρος να με λυγά.
Στη σκέψη όλων το σκέψεων κοιμάμαι και ξυπνάω
Το νιώθω κάπως βλασφημο να μην ξέρω πού παω
Συνήθισα το φόβο να θυμάμαι οτι ξεχνάω
Κι οι πέτρες με καλύψανε ως απάνω και πονάω.
Στης θάλασσας τα κύματα θα μάθω να γερνάω.
|
||||
4. |
Μεγάλα παιδιά
04:46
|
|||
|
Είμαστε μεγάλα παιδιά πια, καταλαβαίνεις και καταλαβαίνω
Σπίτι δουλειά, σπίτι δουλειά και κάπου στο ανάμεσο σωπαίνω
Και ξαποσταίνω λαχανιασμένος από τη βία της κάθε μέρας
Από τα λόγια που όλο θάβω μα τα παίρνει ο αέρας
Είμαστε μεγάλα παιδιά πια, μάθαμε να αντέχουμε στα βίτσια
έχουμε φίλους, λίγα λεφτά, έχουμε στέκια και καπρίτσια
Είμαστε τίγκα στη βιταμίνη, πίνουμε τρεις καφέδες τη μέρα
Μα εγώ εχω λόγια που τα θάβω και τα βρίσκω στον αέρα
Είμαστε μεγάλα παιδιά πια από πανεπιστήμια και ωδεία
Κάνουμε γιόγκα και μουσική και ψυχοδραματοθεραπεία
Μιλάμε αργά, συνειδητά, βρίζουμε λίγο ετσι απλά για τη φάση
Μα εγώ κάτι άλλο θέλω να πω κι όλο κάνω πως τοʼχω ξεχάσει
Είμαστε μεγάλα παιδιά πια κι οι δικοί μας έτσι μας βλέπουνε τώρα Ανοίγουν διάπλατα οι δρόμοι μα όλα μας σπρώχνουν σε μια κατηφόρα Ίσως να πρέπει να ανοίξω το βήμα, πιο βιαστικά να προχωράω
Ίσως να είμαι πιο σοβαρή, μα εγώ ξεχνιέμαι και γελάω
Είμαστε μεγάλα παιδιά πια, γυρνάμε ό,τι ώρα θέλουμε στο σπίτι
Σάββατο βράδυ θα βγεις στην πλατεία να ψάξεις να βρεις τι είναι αυτό που σου λείπει, σε πιάνει μια λύπη, σε πιανει γερά και δε σε αφήνει
Κάτι έχω χάσει, ρε παιδιά
Είμαστε μεγάλα παιδιά πια, μιλάμε για πολιτική, τασεις και μόδα
Συρία, Παρίσι, τρομοκρατία, πρόσφυγες στη Βικτώρια μες στο χειμώνα
Όλα είναι ρόδα, όλα κυλάνε, αλλάζει ο κόσμος, μαζί του μας παίρνει
Κι ό,τι μου πρόσφερε χαρά, τώρα το βλέπω νʼ αρρωσταίνει
Γίναμε μεγάλα παιδιά πια μα θα κάτσεις και φέτος να γράψεις το γράμμα
Σε κάποιο Βασίλη που ακόμη να αγιάσει από μία Μαρία που δεν ζει το θαύμα. Θα ευχηθείς “και του χρόνου”, and a happy new year, θα φτιάξεις γλυκά με την άσπρη τη σκόνη μα κάτω απʼ το γκι θα σταθεις μοναχός κι η καρδια σου θα σπάσει, σαν ναʼ τανε ρόδι.
Γίναμε μεγάλα παιδιά πια. Καταλαβαίνεις; Καταλαβαίνω
Μπλέχτηκαν μέσα μου οι ροές κι όλο ξεχνάω τι περιμένω
Να τσουγκρίσω τα αυγό μου, να αλλάξω το χρόνο
να αλλάξω τον κόσμο ή να αλλάξω εμένα
Ή αυτά τα λόγια που όλο θάβω να σκορπίσω στον αέρα;
Να δώσω μιά και να χαλάσω, μες στην εξέλιξη της πλάσης
Αφού η ζωή κάποιες φορές απλώς σε αφήνει να γεράσεις.
|
||||
5. |
Χωρισμός
02:42
|
|||
|
Πάνω απ'τη θάλασσα, πάνω απ'τη γη
πέταξε σήμερα ένα πουλί
και πριν να προλάβω να πω "έχε γειά"
κάτι με βάρυνε μες στην καρδιά
Κάτω απ' τα κύματα, κάτω απ' το φως
άπλωσε μέσα μου ο μαύρος βυθός
και πριν καταλάβω ακριβώς πώς βρέθηκα εδώ
κάτι με μοίρασε ξάφνου στα δυό.
Κι είναι παράξενο
Δίπλα στον ήλιο, κοντά στο νερό
έχασα κάτι που ψάχνω να βρω
και πριν να προλάβω να πω "Θε μου, θα σκοτωθώ
κοίταξα πέρα τον μπλε ουρανό
Πάνω απ'τη θάλασσα, πάνω απ' τη γη
πέταξε αυτό που αγαπούσα πολύ
και πριν του φωνάξω "πού πας; πάρε εμένα μαζί"
κάτι με άφησε μες στη σιωπή.
Κι είναι παράξενο
|
||||
6. |
Τανγκό
03:47
|
|||
|
Δεν θέλω να ξανακοιμηθώ
Φοβάμαι πως πάλι θα σε δω
Μες στο μάταιο ύπνο μου, της καρδιας το χτύπο μου
θα τον κάνεις βήμα, ρυθμό
Κι ως τα ξημερώματα, θα ‘ χω ένα ολόγραμμα
να χορεύω μόνη τανγκό
Δεν θέλω να ξανακοιμηθώ
Φοβάμαι να το παραδεχτώ
Μες στο μάταιο ύπνο μου ,της καρδιας το χτύπο μου
θα τον κάνεις βήμα, ρυθμό
Κι ως τα ξημερώματα, θα ‘ χω ένα ολόγραμμα
να χορεύω μόνη τανγκό
Κλεινοντας τα μάτια μας, στου μυαλού τη ζάλη μας
ό,τι αληθινό μας πετάει στο κενό
Κλεινοντας τα μάτια μας, στου μυαλού την πλάνη μας
όλα μας τραβάν στο χορό, στο χορό, στο χορό.
|
||||
7. |
Περιστέρια
03:53
|
|||
|
Δεν θα μιλήσω συγκαταβατικά, θα προσπαθήσω να ενταχθώ παρολαυτά, να αρκεστώ , να ολοκληρωθώ κι έπειτα να αναρωτηθώ.
Πώς στην ευχή βρέθηκα εδώ; Πότε ανηφόριασε ο δρόμος κι άρχισα να κυλώ; Μα πάνω απ ‘όλα, πού πήγαν όλοι, τούτη την ώρα;
Θα τραγουδήσω συναισθηματικά, θα καταδείξω τη φοβέρα, τη χαρά,
θα πάω μπροστά, έτσι μου έλεγε η μαμά, κάθε μαμα, κι εγώ νανουριζόμουν.
Γεμισα πείσμα και ορμή και δεν κρατιόμουν, να βγω στα πέρατα της γης και παραπέρα, να αφήσω πάνω απο τις σκεπές δυο περιστέρια, να μαθουν όλοι πως ποτέ μου δεν φοβομουν.
Να μαθουν όλοι πως τα έκανα όλα εντάξει, με χρονομέτρησα δεν βρήκα ούτε μια παύση, τι ευτυχία, τι ευλογία, να ξεχωρίζεις τον εαυτό σου απο τα θηρία.
Να λες “τη γλίτωσα λοιπόν την εξορία”, να βλέπεις γύρω σου μονάχα ισορροπία, την ελευθερία, μόνο μαγεία μα πανω απʼολα την καλή ψυχολογία.
Να, αντιστάθηκα με σθένος και κουράγιο.
Μπροστά στων κόπων το σκαλί το παραπάνω, ανέβηκα και μια και δυό και τρεις (πουʼ σαι μανουλα να με δεις;).
Μα πού είστε όλοι; Σχεδόν νυχτώνει. Κοπιάστε να θαυμάσετε πώς στέκομαι εδώ μόνη. Κατάφερα κι ανέβηκα στα αστέρια.
Ποιος τα γαμάει τώρα πια κεινα τα περιστέρια;
Κι απο εδω πάνω τώρα όπως σας κοιτάζω, αγωνιώ μα όλο το κρύβω, το σκεπάζω, μην καταλάβετε ποτέ πως στʼόνειρό μου, πολύ φοβάμαι μήπως βρω τον εαυτό μου.
Θα τραγουδήσω συναισθηματικά, θα καταδείξω τη φοβέρα, τη χαρά. Θα πάω μπροστά. ‘Ετσι μου έλεγε η μαμα, κάθε μαμα, κι εγώ νανουριζόμουν. Γέμισα πείσμα και ορμή και δεν κρατιόμουν
Γέμισαν τόσο τα πνευμόνια μου αέρα
Να βγω στα πέρατα της γης και παραπέρα, να αφησω πάνω απ τις σκεπές δυό περιστέρια, να μαθουν όλοι πως ποτέ μου δεν φοβόμουν.
Να μαθουν όλοι πως, στο βάθος, με λυπόμουν.
|
||||
8. |
Αέρας
03:42
|
|||
|
Θα ‘ θελα να ‘μουν συμπαγής
κι από τα έγκατα της γης
να εκτοξεύομαι ψηλά και παραπέρα
Θαʼ θελα ναʼμαι πιο απτός
ή ενός πολέμου ο αχός
όταν οι ήρως φωνάζανε “αέρα”
Θαʼ θελα ναʼ μουν η κραυγή
που δεν κατάφερε να βγει
από ένα πλάσμα που κοιμόταν χίλια χρόνια
Ναʼ μουν το Αλφα και το Ρω
Στο αληθινό “ευχαριστώ”
μα δυστυχώς δεν με συλλάβισαν ακόμα
Μα είμαι ο αιθέρας, είμαι ο αέρας
που ανασηκώνει φυλλαράκια από το χώμα
Είμαι νεράκι, κι αυτό είναι κάτι
μία σταγόνα που μου θόλωσε το μάτι
Είμαι ένας ήχος αφηρημένος
ένας μικρός που μένει παντα καυλωμένος
Σαν χαμένος, όλο διαρρέω
Κανείς δεν μου έμαθε πως δεν κάνει να κλαίω.
Θα ‘θελα ναʼ χα μια φορά
της σιγουριάς τα υλικά
να φτιάξω κάτι ό,τι αγαπάω να φωλιάσει
Ναʼ χα συνείδηση και νου
Συγκεντρωμένα κι όχι αλλού
να οδηγούν τα βήματά μου όταν βραδιάσει
Θαʼ θελα να ‘μουνα αυτό
που όλο φαντάζομαι πως ζω
πάλι ξεχάστηκα και πέρασε ο Χρόνος
Αν ημουν όμως όλα αυτά δε θα με ένοιαζε ξανά
Θα ήμουν αιώνιος και μόνος.
|
||||
9. |
Χριστουγεννιάτικο
04:23
|
|||
|
Θα' θελα να σου' χω γράψει ένα τραγούδι Χριστουγεννιάτικο
σαν πολύχρωμη βιτρίνα που την χαζεύεις στο κέντρο το Σάββατο.
Να 'φεγγε το φως στις σκάλες, ώσπου ν' ανέβεις μέχρι τον δεύτερο
κι απ' το απέναντι μπαλκόνι, το μαύρο σκύλο ν' άφηνα ελεύθερο.
Θα ́θελα να σου μιλάω, μα εγώ κοιτάω τον τοίχο κατάματα
και τον νιώθω να κερδίζει και με βυθίζει σε ήσυχα κλάματα
Ώρες ώρες καταλήγω, θέλω να φύγω, να κόψω τα νήματα
Να 'μαστε χωρίς σημάδια, απ' τα σκοτάδια και τ' άπειρα σχήματα
τα δίχως νοήματα.
Θα 'θελα να σου 'χω γράψει ένα τραγούδι Χριστουγεννιάτικο
σαν πολύχρωμη βιτρίνα, που τη χαζεύεις με φίλους το Σάββατο
Θα 'θελα να σου 'χω γράψει ένα τραγούδι Χριστουγεννιάτικο
Να 'κοβε στα δυο τον πόνο, κάτι απ' τον χρόνο και λίγο απ' τον θάνατο.
|
||||
10. |
Ταβάνι
03:54
|
|||
|
Η εσωτερική σύγκρουση που μάχεται την έξω βία
τη λογική της συμβολής σε ένα σύστημα που πηγάζει και τροφοδοτεί τη σύμβαση προς την κάθε φοβία,η συμμόρφωση, η σωστή κατεύθυνση και η απώθηση, η άρνηση, το λάθος και η διόρθωση.
Σήμερα κατάφερες να ξεχωρίσεις αλλη μια προβολή από την πηγαία σου παρόρμηση;
Ψυχοθεραπεία, στο βουνό αναρρίχηση κι έπειτα διακοπές σε ενα απόμερο χωριό κάπου στην Ινδία
Τα καλοκαίρια σε νησιά καταβύθιση, δέκα συν ένας εκπτωτικοί τρόποι για καποια διέξοδο, ίσως εκτόνωση κάθε μου σκέψης.
Μα κάθε μου σκέψη αρχίζει απ την θλίψη και φτανει ως την πώλωση, κάθε φορά λίγο πιο μακριά απο ό,τι προσφέρει χαρά και απόλαυση.
Κάθε μου σκέψη αρχίζει απʼ την θλίψη και φτάνει στην κόλαση.
Όσο διαλέγεις να κοιτάς αυτά που δεν μπορείς να βλέπεις, αυτά που κρύφτηκαν πίσω κι από τις ευκολότερες λέξεις
κι έγινε πια τόσο δύσκολο να περπατήσεις αντι να τρέξεις, πιο μακριά. Μοιάζει να λέω πως η πραγματικότητα δε με αφορά.
Ίσως να φταίει το οτι διανύουμε αυτή την εποχή οπου η σκέψη μετατόπισε το κέντρο, τον πυρήνα, την ελπίδα, την πιο ενστικτώδη μας ορμή, λίγο πιο κει.
Απο τα πέρατα της γης, κι απο τα μπλε του ουρανού, τώρα ζωγραφίζουμε τα φρακταλ του μυαλού: ο αιώνας του Εαυτού: είμαι ο πιο σημαντικός, ένας ελεύθερος, ανένδωτος, υπερκινητικός.
Εφευρίσκουμε προβλήματα για κάθε διαφορετικότητα ενώ στην πραγματικότητα απλώς απομακρυνόμαστε απο την εγγενή θνητότητα κι αυτό αντανακλάται σε συστήματα με άπειρη πολυπλοκότητα.
Όμως μέσα στην εξέλιξη της κοινωνικής δομής μπορείς πια τόσο εύκολα να αφουγγραστείς τον κάθε αντιπερισπασμό, κάθε εμπόδιο που ποτέ δεν ήταν για καλό, κάθε προσπάθεια για κατανόηση που καταλήγει να γεννάει έναν νέο εχθρό, άλλη μια τάση προς απομόνωση, μια κουλτούρα, μια ανικανότητα για ισορροπία, μια αντίστροφη πορεία από τα πίσω προς τα μπρος κι από τα έξω μου εντός
Κι ο δρόμος, λέει, ανοίγεται μπροστά μας απλωτός.
Άλλη μια μέρα κάτω απʼ το ταβάνι κάποιας στέγης.
Τουλάχιστον εσύ, καταλαβαίνεις;
Οτι είναι ωραίο να έχεις ένα σπίτι για να μένεις.
|
||||
Sophie lies Athens, Greece
H Sophie ζει στην Αθήνα αλλά μεγάλωσε στο Πέραμα, μία συνοικία του Πειραιά. Γράφει τραγούδια συχνά.
Μια πέτρα σαν σπίτι είναι ο τίτλος του πρώτου της δίσκου.
Κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 2020.
If you like Sophie lies, you may also like:
supported by 12 fans who also own “Μια πέτρα σαν σπίτι”
This is a beautiful album. The directness of the lyrics with an old school approach of pop music songwriting is what makes it special. Well done Pan Pan!
go to album
supported by 11 fans who also own “Μια πέτρα σαν σπίτι”
Extraordinary artist pan pan delivers once again an album that feels so personal. Kalliopi Mitropoulou has that something in her singing that keeps you hooked . I dont find that often. highly recommended!
go to album
supported by 10 fans who also own “Μια πέτρα σαν σπίτι”
go to album
Phototherapy EP
by Fahim Rahman
A collection of twinkling bedroom folk-pop demos from Fahim Rahman that arcs from hushed intimacy to sweeping cinematic emotionality.
go to album
The latest from the UK’s Chris Brain is a gorgeously wrought album of tender acoustic folk music.
go to album
The Same Mistakes
by Hot Left Pole
Soft-as-a-whisper folk music, with spiderwebs of guitar and vocal melodies as comforting as a lullaby.
go to album
supported by 10 fans who also own “Μια πέτρα σαν σπίτι”
Haven't the faintest what they're saying, but I love the transitions and sweet interplay of drums and keys
go to album
